wodnicha flamingowa
Występowanie: VIII-XI
Niejadalny
[singlepic id=1078 w=640 h=640 float=center]
Hygrophorus persicolor Ricek, Z. Pilzk. 40(1-2): 6 (1974)
Kapelusz: 4,5-12 cm, początkowo półkuliście sklepiony, po dojrzeniu szeroko rozpostarty, na szczycie prawie płaski lub lekko zapadnięty, u młodych okazów na brzegu podwinięty. Powierzchnia lepka, dość szybko wysychająca, na szczycie kapelusza bardzo drobno kosmkowata, prawie punktowana, różowa, ku brzegowi bledsza, bez żółtych plamek.
Hymenofor: blaszki białawe, czasem u podstawy z różowawym odcieniem, szerokie, dość grube, różnej długości, szeroko przyrośnięte lub lekko zbiegające, czasami u nasady połączone zmarszczkami międzyblaszkowymi.
Trzon: 4,5-11 x 1,-1,5 cm, walcowaty lub zwężający się u podstawy, czasem lekko wygięty, poczatkowo pełny, po dojrzeniu gąbczasty. Powierzchnia: na białym tle różowo- lub brązowawo- drobnokosmkowata, zwłaszcza w części górnej.
Miąższ: początkowo białawy, u starszych okazów bladoochrowy, czasem z odcieniem różowawym, zwarty, po przekrojeniu niezmieniający barwy; smak łagodny; często bezwonny lub o bardzo słabym zapachu.
Wysyp zarodników: biały.
Budowa mikroskopowa: zarodniki 7-9 x 5-6 μm, gładkie. Podstawki 4-zarodnikowe, cystyd brak.
Środowisko: wyrasta zazwyczaj gromadnie, w lasach iglastych, głównie świerkowych, zarówno na glebach wapiennych jak i ubogich w wapń.
Uwagi: gatunek swoim wyglądem zbliżony jest to H. erubescens, ten jednak w przeciwieństwie do H. persicolor ma miąższ gorzkawy i lekko żółknący po przełamaniu.
Literatura:
B. Gumińska, Flora Polska. Grzyby (Mycota). Tom XXVI. Wodnichowate (Hygrophoraceae). Uniwersytet Jagielloński, Instytut Botaniki, Kraków 1997
[nggallery id=117]
Opracowanie: Waldemar Czerniawski