muchomor zielonawy
Występowanie: VII-X
Śmiertelnie trujący
[singlepic id=1109 w=640 h=640 float=center]
Amanita phalloides (Vaill. ex Fr.) Link, Handbuch zur Erkennung der Nutzbarsten und am Häufigsten Vorkommenden Gewächse 3: 272 (1833)
Kapelusz: średnicy 4-12 cm, białozielony lub oliwkowozielony, na brzegu zwykle jaśniejszy, czasem żółtawy, na ogół bez łatek (niekiedy może być pokryty nielicznymi, słabo przylegającymi, białymi łatkami). Powierzchnia sucha, gładka, błyszcząca, brzeg nieprążkowany.
Hymenofor: blaszki białe, u starszych okazów z lekkim odcieniem żółtawozielonkawym, gęsto ustawione, przy trzonie wolne.
Trzon: białawy z odcieniem zielonooliwkowym, czasem z zygzakowatym wzorkiem na powierzchni, wielkość 8-15 x 1-2,5 cm. Pierścień duży, wyraźny, gładki lub słabo prążkowany. Bulwiasto zgrubiała nasada trzonu otoczona jest dobrze rozwiniętą, wysoką, odstającą, czasem porozrywaną pochwą.
Miąższ: biały, niezmienny, kruchy, o smak łagodny, zapach słodkawy i mdły .
Wysyp zarodników: biały.
Budowa mikroskopowa: zarodniki 8 x 11 μm, prawie kuliste lub szerokoelipsoidalne, gładkie.
Środowisko: pojawia się w całej Polsce, choć nie wszędzie jest pospolity. Preferuje lasy liściaste i mieszane, choć pojawia się również w lasach iglastych.
Uwagi: to jest śmiertelnie trujący gatunek. Może być mylony z niektórymi gąskami i pieczarkami, szczególnie że posiada odmianą białą. Nie wolno przeprowadzać próby smakowej!
Synonimy:
Amanita viridis Pers., Tent. disp. meth. fung. (Lipsiae): 67 (1797)
Fungus phalloides Vaill., Bot. paris. (Paris): 74, tab. 14, fig. 5 (1723)
Venenarius phalloides (Vaill. ex Fr.) Murrill, Mycologia 4(5): 240 (1912)
Literatura:
B. Gumińska, W. Wojewoda, 1985, Grzyby i ich oznaczanie. PWRiL, Warszawa
W. Wojewoda (red.), Checklist of Polish Larger Basidiomycetes – Vol. 7 (2003) – Biodiversity of Poland
H. Knudsen, J. Vesterholt, Funga Nordica Nordsvamp. Copenhagen 2008
[nggallery id=123]
Opracowanie: Waldemar Czerniawski