muchomor jadowity
Status na Czerwonej Liście – V
Występowanie: VII-X
Śmiertelnie trujący
[singlepic id=1176 w=640 h=640 float=center]
Amanita verna (Bull.) Lam., Encycl. Méth. Bot. (Paris) 1(1): 113 (1783)
Kapelusz: średnicy 7-10 cm, biały, stożkowato-dzwonkowaty lub spiczastostożkowaty, w miarę starzenia się bardziej płaski, bez łatek, czasem z pojedynczymi, nieregularnymi, dużymi łatkami na powierzchni.
Hymenofor: blaszki białe, gęste, czasem o postrzępionym brzegu, przy trzonie wolne.
Trzon: biały, długi, wysmukły (do 15 cm), na powierzchni zwykle postrzępiony. Stare okazy często bez pierścienia lub tylko z jego resztkami. Bulwiasta podstawa trzonu ukryta w wyraźnej, nieregularnie porozrywanej pochwie.
Miąższ: biały, niezmienny, kruchy; smak łagodny, zapach niemiły, duszący, chemiczny.
Wysyp zarodników: biały.
Budowa mikroskopowa: zarodniki 7 x 10 μm, kuliste, gładkie.
Środowisko: pojawia się głównie w lasach iglastych, częściej w górach.
Uwagi: jest to śmiertelnie trujący gatunek, choć nieczęsty. Może być mylony z niektórymi gąskami i pieczarkami. Nie wolno przeprowadzać próby smakowej!
Synonimy:
Amanita virosa Secr., Mycogr. Suisse 1: 6 (1833)
Literatura:
B. Gumińska, W. Wojewoda, 1985, Grzyby i ich oznaczanie. PWRiL, Warszawa
W. Wojewoda (red.), Checklist of Polish Larger Basidiomycetes – Vol. 7 (2003) – Biodiversity of Poland
H. Knudsen, J. Vesterholt, Funga Nordica Nordsvamp. Copenhagen 2008
[nggallery id=128]
Opracowanie: Waldemar Czerniawski