wilgotnica lejkowata
Status na Czerwonej Liście – V
Występowanie: VII-X
Niejadalny
[singlepic id=708 w=640 h=640 float=center]
Hygrocybe cantharellus (Schwein.) Murrill [as ‘Hydrocybe’], Mycologia 3(4): 196 (1911)
Kapelusz: 2-6 cm, stożkowato wypukły, dzwonkowaty lub półkulisty, po dojrzeniu prawie płaski, gładki, na powierzchni śliski, jednakże bez śluzowatej osłonki; brzeg nieprzejrzysty lub bardzo delikatnie prążkowany w czasie wilgoci, początkowo szkarłatnoczerwony, przy wysychaniu blednący do żółtopomarańczowego.
Hymenofor: blaszki żółte, miejscami pomarańczowe (zwykle jaśniejsze niż kapelusz), grube, rzadkie, różnej długości, w zarysie prawie trójkątne, silnie zbiegające. Ostrza równe, gładkie.
Trzon: 2-6 x0,2-0,3 cm, wysmukły, równowąski lub nieco rozszerzajacy się ku górze, kruchy, wewnątrz u starszych owocników pusty. Barwa żółtoczerwonopomarańczowa, u podstawy jaśniejsza, żółtawa lub biaława. Powierzchnia gładka, sucha.
Miąższ: czerwonopomarańczowy lub żółtawy, dość kruchy; w kapeluszu bardzo cienki, zwłaszcza przy brzegu. Smak łagodny, zapachu brak.
Wysyp zarodników: biały.
Budowa mikroskopowa: zarodniki 6-13 x5-8 μm, elipsoidalne. Podstawki 2- i 4-zarodnikowe. Cystyd brak.
Środowisko: pojawia się gromadnie, wśród traw lub mchów, najczęściej na terenach odkrytych lub w rzadkich zaroślach.
Uwagi: gatunek ten może być mylony z innymi drobnymi wilgotnicami. Jego cechą charakterystyczną są mocno zbiegające blaszki, suchy kapelusz z łuseczkami w takim samym kolorze jak kapelusz.
Synonimy:
Hygrocybe lepida Arnolds, Persoonia 13(2): 139 (1986)
Literatura:
B. Gumińska, Flora Polska. Grzyby (Mycota). Tom XXVI. Wodnichowate (Hygrophoraceae). Uniwersytet Jagielloński, Instytut Botaniki, Kraków 1997
D. Boertman, Fungi of Northern Europe, Volume 1: The Genus Hygrocybe – Revised 2nd Edition, Svampetryk, 2010
W. Wojewoda (red.), Checklist of Polish Larger Basidiomycetes – Vol. 7 (2003) – Biodiversity of Poland
[nggallery id=69]
Opracowanie: Waldemar Czerniawski